Welcome to Australia, mate!
Door: Bob
Blijf op de hoogte en volg Bob
08 September 2015 | Australië, Sydney
Deze tweede blog heb ik gedurende de heenreis de hele tijd een beetje bijgewerkt.
Deze tweede blog ben ik aan begonnen in het vliegtuig naar Hong Kong. Het duurde wel even om te beseffen dat ik onderweg ben en nu ergens boven Rusland/China aan het vliegen ben. Ik! Niet iemand anders, ik. Normaal wenste ik altijd anderen een goede reis en zag ik ze na een aantal maanden weer terug. Maar nu ben ik het zelf. Inclusief al het regelen, gedoe, knoop-in-maag-momenten, gekloot met visa en de grote vraag: ‘waarom ga ik ook alweer in godsnaam naar Australië?’ Het is een heel gek gevoel. Je hebt er in de voorbereiding veel zin in, maar ook weer niet. Beetje moeilijk uit te leggen.
Nog geen 48 uur geleden stond ik nog op Schiphol met m’n ouders, zusje en Marit. Dat afscheid was zwaar joh. Ik zat er al tegen op, maar dat moment dat je op het vliegveld staat en nog een broodje naar binnen probeert te werken in zo’n cafeetje is het toch echt even heel gek. Na het eten liepen liepen we met z’n allen richting de gate en we bleven staan onder het bordje ‘passengers only’, het moment dat ik dus verder mag, maar de rest niet. Toen ik weer omkeek naar de familie en Marit zie je het. Moeders in tranen, zusje houdt het net(niet) droog, Marit snikt en een vader die het volgens mij ook wel eventjes moeilijk heeft. Zelf heb ik een paar zichtbare tranen gelaten maar van binnen draaide m’n maag zich nog even lekker om. Het broodje wat ik net naar binnen heb zitten werken wil niet mee het vliegtuig in. Het lijkt me beter dat het broodje blijft waar die is en helaas moet m'n familie een Marit achterblijven. Allemaal een dikke kus, een knuffel een een box van mn vader en dan de gate door. Waarom moest ik ook alweer naar Australië?’ gaat weer door m’n hoofd.
Toen ik na dit moment in m’n eentje die gate door liep ging d’r even zo’n adrenaline gevoel door me heen. What the f*ck ben je aan het doen Bob? Dit is zo eng, gaaf, spanend, kicken, onzeker en zo-niet-mij. 'Als ik ga, dan moet ik het meteen goed doen’ dacht ik vast een half jaar geleden aan de keukentafel toen deze plannen nog heel vaag waren. Toch voelde ik me wel even wat minder stoer in de gate dan toen ik bij Kilroy (reisorganisatie) vertelde wat ik allemaal wel niet wilde doen in Australië. Uiteindelijk hoefde ik maar even te wachten en kon ik zo het vliegtuig in. Stoel bij het raam ('bie’t roam’:citaat Ewoud Schurink)
Nu ik dit even terug lees lijkt dit wel of ik een boek aan het schrijven ben ofzo!. Leuk of niet leuk? Ik ga d’r even mee door denk ik. Ondertussen ben ik net van de dag de nacht ingevlogen. Best mooi om een keer mee te maken, maar je ziet pas echt verschil als je paar minuten niet gekeken hebt en dan denk je ‘shit, te laat. Het is al donker’. Ik moet ondertussen denken aan het afscheidsfeestje wat m’n ouders twee weken geleden voor mij georganiseerd hadden in Vries. Dat lijkt heel lang geleden alweer. De hele tuin vol met vrienden, m’n hele familie, (achter)buren en kennissen. Wat was dat gaaf. M’n moeder had nog een boekje voor me gekocht waarin iedereen wat in kon schrijven, maar ik mocht het pas lezen als ik in het vliegtuig zat. Wat een leuke, lieve en grappige verhalen van iedereen. Bedankt. Is echt heel leuk om te lezen zo op de heenreis. Ga het sowieso vaker doorlezen. Btw, Harold Wilkens met je wist-je-dat-lijstje, jij weet nu al wat je op je bruiloft gaat krijgen. Je bent aan de beurt. Ongelooflijk, maar wel super mooi om terug te lezen van vrienden. Wat er precies in staat houd ik voor mezelf en de mensen die het al gelezen hebben. Ja, Harold. M’n opa, nicht en iedereen hebben ook je lijstje gelezen. Kan ik ooit nog serieus genomen worden? Haha.
De tussenstop is in Hongkong. Veel van China ga ik niet zien want ik vlieg 2,5 uur daarna alweer door. Maargoed, ik was in China kan ik zeggen. Wat zijn de douane Chinezen haastig zeg. Ik let eventjes niet op in de rij voor de douane en voor m’n gevoel komt het hele Chinese leger me halen om me door de detector te drukken. Rustig aan! Na deze ervaring wil ik nog even flesjes water kopen. Ik pak m’n ING wereldpas (wat dat schijnt toch te werken zeiden ze bij de bank?) en de meneer met mondkapje en handschoentjes knikt een vriendelijke nee dat dat niet gaat werken. M’n creditcard maar gebruiken. Shit, wat was ook alweer die code? Voor m’n gevoel stond nu de hele bevolking van China achter me in de rij te wachten en te kijken hoe ik aan het betalen ben. Uiteindelijk gelukt.
Na de overstap kom ik naast een vrouw te zitten die in het engels aan me vraagt waar ik vandaan kom. Veel te boers roep ik met mijn koptelefoon op ‘netterlants!!’ naar haar. Ze moet een beetje lachen. Dit gesprek gaat denk ik beter als ik die koptelefoon even af toe en m’n, inmiddels, vijfde film even op pauze zet. Ze vraagt wat ik ga doen.
Nadat ik verteld heb wat ongeveer m’n planning is haakt ze d’r mooi op in en verteld ze dat de zelf oorspronkelijk uit Finland komt en nu al veertig jaar in Sydney woont. Ze begint heel enthousiast te vertellen, met ondersteuning van foto’s op haar iphone, wat ik allemaal moet gaat zien in Sydney. Het eerst wat ze aanbeveelt is Manly Beach. Een eilandje wat via een ferry vanaf het Opera House binnen een half uurtje te bereiken is. Die foto’s die ze liet zien, geweldig. Verder raadt ze nog Darling Harbor, de Art Gallery en Watsens (schrijf ik dat zo goed?) aan. Daarna vraagt ze of ik van fietsen houdt. Maar voordat ze die vraagt helemaal gesteld heeft begint ze al te lachen. ‘Oh, you’re dutch. I see’. Ik moet van haar gaan mountainbiken in de Blue Mountains. Staat genoteerd. Vlak voor de landing (het is inmiddels al donker) in Sydney kan ik het Opera House heel goed zien. Het is zo uit de lucht al een mooi gebouw wat volledig verlicht. Kan niet wachten er binnenkort omheen te lopen.
Na de landing kom ik aan bij de Border Security van Australie. Ken je dat programma op tv van National Geograpic? Dat is echt zo mensen. Haha. Ik loop daar met m’n backpack op de rug en m’n handbagage op m’n buik en m’n telefoon in de hand wat onzeker te zoeken naar de juiste rij. Komt er opeens een vrouw voor me staan; ‘Sir, put your phone away in this area or you get an 1000 dollar penalty’. Jezus mina, ik ben net geland man. Welkom in Australië. Ik prop m’n telefoon in m'n broekzak en loop door. In het vliegtuig moest ik een lijs invullen met wat ik allemaal in m’n backpack had. Een van de vragen was op ik schoenen in m’n tas heb met soil (modder) eronder. Ik heb inderdaad wandelschoenen in m’n backpack en die zouden ook wel modder eronder hebben. Ik kruis dus het vakje ‘Yes’ aan. Met dit nog in mijn gedachten roept een andere vrouw; ‘sir, what kind of shoes do you have in youre bag? Did you use them on a farm?’ ‘uuhh, no. There only hiking shoes and used them in Holland’ breng ik wat hakkerig uit’. ‘Open your bag please’. Ik maak m’n tas open, de vrouw ziet een klein stukje zool en zegt dat het oke is. Mooi! Ik ben nu officieel in Australië.
In de ontvangsthal staan twee mannen klaar die mij met een shuttle bus naar het WakeUp! Hostel brengen. Tijdens het stukje rijden door Sydney kan ik al mooi wat van Sydney meekrijgen. Na aankomt in het hostel wordt ik geholpen bij de receptie en na een kort intro praatje krijg ik een stevige hand en zegt de man met baard en lang haar ‘Welcome in Australia, mate’ Nu is het echt begonnen!
Dan moet je je nu voorstellen. Je bent 24 uur op pad, je hebt door het tijdsverschil geen idee meer hoe laat het is en je wilt maar twee dingen, douchen en naar bed. Kom je in je dorm (zes persoons slaapkamer) zitten er en Deen, Engelsman, Chileen, een Fransman en een Duitser uitgebreid te praten over wat ze vanavond allemaal gaan doen. Ze vertellen dat ze over een half uurtje de bus pakken naar een appartement ergens verderop waar een Nederlands meisje woont. Het lijkt me leuk om mee te gaan, maar niet vanavond. Ik ben gesloopt! Morgen gaan ze weer zeggen ze. Ik ben denk ik van de partij!
Tot zo ver mijn eerste deel van de reis! Ik hoop dat ik het bloggen een beetje volhoud. Iedereen bedankt voor de leuke berichten onder m’n vorige blogje! Leuk om te lezen.
Groeten uit het WakeUp! Hostel in Sydney!
Deze tweede blog ben ik aan begonnen in het vliegtuig naar Hong Kong. Het duurde wel even om te beseffen dat ik onderweg ben en nu ergens boven Rusland/China aan het vliegen ben. Ik! Niet iemand anders, ik. Normaal wenste ik altijd anderen een goede reis en zag ik ze na een aantal maanden weer terug. Maar nu ben ik het zelf. Inclusief al het regelen, gedoe, knoop-in-maag-momenten, gekloot met visa en de grote vraag: ‘waarom ga ik ook alweer in godsnaam naar Australië?’ Het is een heel gek gevoel. Je hebt er in de voorbereiding veel zin in, maar ook weer niet. Beetje moeilijk uit te leggen.
Nog geen 48 uur geleden stond ik nog op Schiphol met m’n ouders, zusje en Marit. Dat afscheid was zwaar joh. Ik zat er al tegen op, maar dat moment dat je op het vliegveld staat en nog een broodje naar binnen probeert te werken in zo’n cafeetje is het toch echt even heel gek. Na het eten liepen liepen we met z’n allen richting de gate en we bleven staan onder het bordje ‘passengers only’, het moment dat ik dus verder mag, maar de rest niet. Toen ik weer omkeek naar de familie en Marit zie je het. Moeders in tranen, zusje houdt het net(niet) droog, Marit snikt en een vader die het volgens mij ook wel eventjes moeilijk heeft. Zelf heb ik een paar zichtbare tranen gelaten maar van binnen draaide m’n maag zich nog even lekker om. Het broodje wat ik net naar binnen heb zitten werken wil niet mee het vliegtuig in. Het lijkt me beter dat het broodje blijft waar die is en helaas moet m'n familie een Marit achterblijven. Allemaal een dikke kus, een knuffel een een box van mn vader en dan de gate door. Waarom moest ik ook alweer naar Australië?’ gaat weer door m’n hoofd.
Toen ik na dit moment in m’n eentje die gate door liep ging d’r even zo’n adrenaline gevoel door me heen. What the f*ck ben je aan het doen Bob? Dit is zo eng, gaaf, spanend, kicken, onzeker en zo-niet-mij. 'Als ik ga, dan moet ik het meteen goed doen’ dacht ik vast een half jaar geleden aan de keukentafel toen deze plannen nog heel vaag waren. Toch voelde ik me wel even wat minder stoer in de gate dan toen ik bij Kilroy (reisorganisatie) vertelde wat ik allemaal wel niet wilde doen in Australië. Uiteindelijk hoefde ik maar even te wachten en kon ik zo het vliegtuig in. Stoel bij het raam ('bie’t roam’:citaat Ewoud Schurink)
Nu ik dit even terug lees lijkt dit wel of ik een boek aan het schrijven ben ofzo!. Leuk of niet leuk? Ik ga d’r even mee door denk ik. Ondertussen ben ik net van de dag de nacht ingevlogen. Best mooi om een keer mee te maken, maar je ziet pas echt verschil als je paar minuten niet gekeken hebt en dan denk je ‘shit, te laat. Het is al donker’. Ik moet ondertussen denken aan het afscheidsfeestje wat m’n ouders twee weken geleden voor mij georganiseerd hadden in Vries. Dat lijkt heel lang geleden alweer. De hele tuin vol met vrienden, m’n hele familie, (achter)buren en kennissen. Wat was dat gaaf. M’n moeder had nog een boekje voor me gekocht waarin iedereen wat in kon schrijven, maar ik mocht het pas lezen als ik in het vliegtuig zat. Wat een leuke, lieve en grappige verhalen van iedereen. Bedankt. Is echt heel leuk om te lezen zo op de heenreis. Ga het sowieso vaker doorlezen. Btw, Harold Wilkens met je wist-je-dat-lijstje, jij weet nu al wat je op je bruiloft gaat krijgen. Je bent aan de beurt. Ongelooflijk, maar wel super mooi om terug te lezen van vrienden. Wat er precies in staat houd ik voor mezelf en de mensen die het al gelezen hebben. Ja, Harold. M’n opa, nicht en iedereen hebben ook je lijstje gelezen. Kan ik ooit nog serieus genomen worden? Haha.
De tussenstop is in Hongkong. Veel van China ga ik niet zien want ik vlieg 2,5 uur daarna alweer door. Maargoed, ik was in China kan ik zeggen. Wat zijn de douane Chinezen haastig zeg. Ik let eventjes niet op in de rij voor de douane en voor m’n gevoel komt het hele Chinese leger me halen om me door de detector te drukken. Rustig aan! Na deze ervaring wil ik nog even flesjes water kopen. Ik pak m’n ING wereldpas (wat dat schijnt toch te werken zeiden ze bij de bank?) en de meneer met mondkapje en handschoentjes knikt een vriendelijke nee dat dat niet gaat werken. M’n creditcard maar gebruiken. Shit, wat was ook alweer die code? Voor m’n gevoel stond nu de hele bevolking van China achter me in de rij te wachten en te kijken hoe ik aan het betalen ben. Uiteindelijk gelukt.
Na de overstap kom ik naast een vrouw te zitten die in het engels aan me vraagt waar ik vandaan kom. Veel te boers roep ik met mijn koptelefoon op ‘netterlants!!’ naar haar. Ze moet een beetje lachen. Dit gesprek gaat denk ik beter als ik die koptelefoon even af toe en m’n, inmiddels, vijfde film even op pauze zet. Ze vraagt wat ik ga doen.
Nadat ik verteld heb wat ongeveer m’n planning is haakt ze d’r mooi op in en verteld ze dat de zelf oorspronkelijk uit Finland komt en nu al veertig jaar in Sydney woont. Ze begint heel enthousiast te vertellen, met ondersteuning van foto’s op haar iphone, wat ik allemaal moet gaat zien in Sydney. Het eerst wat ze aanbeveelt is Manly Beach. Een eilandje wat via een ferry vanaf het Opera House binnen een half uurtje te bereiken is. Die foto’s die ze liet zien, geweldig. Verder raadt ze nog Darling Harbor, de Art Gallery en Watsens (schrijf ik dat zo goed?) aan. Daarna vraagt ze of ik van fietsen houdt. Maar voordat ze die vraagt helemaal gesteld heeft begint ze al te lachen. ‘Oh, you’re dutch. I see’. Ik moet van haar gaan mountainbiken in de Blue Mountains. Staat genoteerd. Vlak voor de landing (het is inmiddels al donker) in Sydney kan ik het Opera House heel goed zien. Het is zo uit de lucht al een mooi gebouw wat volledig verlicht. Kan niet wachten er binnenkort omheen te lopen.
Na de landing kom ik aan bij de Border Security van Australie. Ken je dat programma op tv van National Geograpic? Dat is echt zo mensen. Haha. Ik loop daar met m’n backpack op de rug en m’n handbagage op m’n buik en m’n telefoon in de hand wat onzeker te zoeken naar de juiste rij. Komt er opeens een vrouw voor me staan; ‘Sir, put your phone away in this area or you get an 1000 dollar penalty’. Jezus mina, ik ben net geland man. Welkom in Australië. Ik prop m’n telefoon in m'n broekzak en loop door. In het vliegtuig moest ik een lijs invullen met wat ik allemaal in m’n backpack had. Een van de vragen was op ik schoenen in m’n tas heb met soil (modder) eronder. Ik heb inderdaad wandelschoenen in m’n backpack en die zouden ook wel modder eronder hebben. Ik kruis dus het vakje ‘Yes’ aan. Met dit nog in mijn gedachten roept een andere vrouw; ‘sir, what kind of shoes do you have in youre bag? Did you use them on a farm?’ ‘uuhh, no. There only hiking shoes and used them in Holland’ breng ik wat hakkerig uit’. ‘Open your bag please’. Ik maak m’n tas open, de vrouw ziet een klein stukje zool en zegt dat het oke is. Mooi! Ik ben nu officieel in Australië.
In de ontvangsthal staan twee mannen klaar die mij met een shuttle bus naar het WakeUp! Hostel brengen. Tijdens het stukje rijden door Sydney kan ik al mooi wat van Sydney meekrijgen. Na aankomt in het hostel wordt ik geholpen bij de receptie en na een kort intro praatje krijg ik een stevige hand en zegt de man met baard en lang haar ‘Welcome in Australia, mate’ Nu is het echt begonnen!
Dan moet je je nu voorstellen. Je bent 24 uur op pad, je hebt door het tijdsverschil geen idee meer hoe laat het is en je wilt maar twee dingen, douchen en naar bed. Kom je in je dorm (zes persoons slaapkamer) zitten er en Deen, Engelsman, Chileen, een Fransman en een Duitser uitgebreid te praten over wat ze vanavond allemaal gaan doen. Ze vertellen dat ze over een half uurtje de bus pakken naar een appartement ergens verderop waar een Nederlands meisje woont. Het lijkt me leuk om mee te gaan, maar niet vanavond. Ik ben gesloopt! Morgen gaan ze weer zeggen ze. Ik ben denk ik van de partij!
Tot zo ver mijn eerste deel van de reis! Ik hoop dat ik het bloggen een beetje volhoud. Iedereen bedankt voor de leuke berichten onder m’n vorige blogje! Leuk om te lezen.
Groeten uit het WakeUp! Hostel in Sydney!
-
08 September 2015 - 06:49
Carien:
Hee Bob,
wat een leuke blog zeg. Lang verhaal, maar leuk om te lezen.
Het gevoel van je buik omdraaien en waarom moest ik nog maar weg, herken ik helemaal! Als je er maar 1x bent is het goed!
Fijn dat ze bij de grens zo aardig zijn. Voel je je gelijk lekker op je je gemak, haha.
Geniet ervan en ook écht doen! Heel veel plezier en gaaf dat je het in je eentje gaat doen!
Groetjes Carien
-
08 September 2015 - 08:25
Gerard:
Hee Bob. Vannacht je blog al gelezen en geappt. Man man, ook wij zijn gesloopt :-)
Leuk om te lezen hoor. We zien het helemaal voor ons. We reizen met je mee. Zo zit je aan de keukentafel en zo sta je in Sydney. Gewoon onwerkelijk. Geniet er van en we contacten. Mama, Papa en Maud -
08 September 2015 - 11:01
Jeanette:
Hee Bob! Wat een verhaal en wat leuk geschreven. Wat is er dan al veel gebeurd in een paar dagen tijd. Zo nog bij Opa aan de koffie en nu down under. Blijf je verhalen met ons delen, zodat we met je mee kunnen reizen. Groeten ook van Wim. -
08 September 2015 - 11:02
Margriet:
Hi Bob, hoe is het mogelijk. Donderdag nog met oma aan de vis en nu sta je voor de Opera in Sidney aan de andere kant v d wereld. We gaan genieten v je reisverhalen. Echt hartstikke leuk. Geniet ervan. Ron en Margriet -
08 September 2015 - 12:21
Anja:
Hoi Bob, heerlijk om je verslag te lezen. Wat een rollercoaster van emoties heb je al ingezeten. Ga lekker genieten van alles. Goeie reis en doe voorzichtig. Groetjes, Anja
-
08 September 2015 - 18:42
Coby Joling:
Bob, geniet ze van Sydney. Ik ben er net geweest, superleuke stad. -
08 September 2015 - 20:20
Gea Van Der Lei:
Hoi Bobje, Heb je eerste blog net gelezen en nu deze. Spannend allemaal. Ik blijf je zeker volgen. Een hele fijne tijd. -
08 September 2015 - 23:23
Nico:
Blijf schrijven Bob. Leuk om je verslag te lezen. En volhouden alles goed te beschrijven. Maak ons jaloers. -
09 September 2015 - 08:10
Karin:
Hee Bob , mooi geschreven ! Leuk om zo te kunnen meelezen wat je allemaal meemaakt.
Heel veel plezier nog en geniet ervan
Groetjes Karin -
11 September 2015 - 10:48
Aaf:
Zo, nu is het Bob-tijd voor mij.
Moi mien jong,
Als dit je eerste echte verhaal is , beleven wij nog wat hier in het altijd bruisende Vries!! Jeetje man, wat een verhaal. Wat een belevenis. Ik ga de reis van je leven volgen hoor, hier aan de keukentafel. Genieten Bob!! Kijk je goed uit, want een beetje spannend vind ik het wel...
Op naar het volgende verslag! Groetjes, Ben en Aaf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
