'Bob's your uncle'

Een tijdje geleden blogde ik dat ik mij bevond op een boerderij in Augathella, Australië. Het begon allemaal in Brisbane namelijk. Ik had Casper weer gevonden en hij vertelde dat hij contact had met twee mensen over twee baantjes. Eentje daarvan was werken op een boerderij bij een familie die moest verhuizen. Klinkt niet echt spannend toch? Het gezin had boerderij verkocht en zocht per direct twee sterke mannen (met nadruk op sterke. Super werk voor mij dus) die voor ongeveer zes weken wilden helpen met alle schuren opruimen + dozen inpakken. Salaris? 190 euro per week… en eigenlijk vonden we dat te weinig. We hadden best wel geld nodig en wilden graag even goed verdienen. We hadden ook nog de keuze om een baantje in de ‘landscaping’ te nemen maar het was niet zeker wanneer we konden starten. Dat baantje zal waarschijnlijk wel veel beter verdienen. Daar zaten we dan te plussen en te minnen. Tussendoor kregen we nog een smsje van vrienden van die familie dat we boerderij werk echt moesten doen voor de ervaring. ‘Oké, laten we het gewoon proberen’ zeiden we. En nu achteraf zijn we zo blij dat we dit gedaan hebben. Wat een fantastische tijd en ervaring hebben we daar gehad. Waarom? Dat zal ik vertellen.

Eerst zal ik even een beeld moeten scheppen van het totaal plaatje. Toen we contact hadden met de vrouw des huizes (Jay) kregen we het verzoek een hoofddeksel aan te schaffen. Ik heb mij een heuse cowboys hoed aangeschaft (die ik inmiddels alweer verloren ben. Maar daarover andere keer meer). Dat was stap één. Daar ga je dan in de 12 uur durende nachtbus richting een dorpje waar je nog nooit van gehoord hebt. We reden Brisbane uit en ik zag dat de omgeving steeds kaler en kaler begon te worden. Op den duur rij je op zo’n snelweg die je alleen in western movies ziet. Zo’n lange kaarsrechte weg met aan beide zeiden helemaal niks. Na een gebroken rit van 12 uur kwamen we om 4 uur in de ochtend aan. Daar stap je dan uit bij zo’n piepklein tankstationnetje. Een stukje verderop stond echt een gruwelijk dikke Toyota Landcruiser v8 (met zo’n dikke bullbar). Er kwam een jongen aan lopen die zichzelf voorstelde als Charlie. Dat moest de zoon zijn die ons zou ophalen. Charlie was echt zo’n beetje stille cowboy. Jeans, collard shirt en petje op. God, wat voel je dan een klein provinciaal kereltje zeg. (In m’n roze zwembroek). Hij werpt onze spullen achterin de auto en we zien meteen waar die Toyota goed voor is. We moesten nog 50 kilometer afleggen door nog meer middle of niks gravel en zand weggetjes en rijden echt veel te hard over die vee roosters. Echt veel zei Charlie niet. Waar gaan we heen joh? Het bereik van mn telefoon viel weer weg en achter mij zag ik de zon alweer opkomen. Gaaf, super spannend en 'wat ben ik allemaal aan het doen?'. Dat zijn de gedachten die door mij heen schoten op dat moment.

Na een kort ritje rijden we het erf op. Charlie wijst ons onze vertrekken voor de komende weken aan en zegt dat we nog wel even mogen slapen en straks voor ontbijt naar het huis mogen komen. Slapen? Ben je gek. Ik wil weten waar ik ben. Vol adrenaline loop ik een rondje om ons eigen vertrek en bewonder ik die Toyota nog even van dichtbij. Ik zie dat ze een eigen telefoon paal in de tuin hebben dus ik heb ook weer bereik. Snel breng ik het thuisfront op de hoogte van waar ik nu ben. Door google maps beseft ik nu pas echt hoe ver weg ik ben van beschaving. Het eerste dorpje is 50 kilometer verderop en voor het eerste stadje mag je 100 kilometer afleggen. De dichtstbijzijnde buren zijn 7 kilometer verderop en de postbode komt normaal gesproken twee keer in de week. Helaas is echt elke week de weg overstroomt, dus de post komt vrijwel nooit aan. Even denk ik terug aan het moment dat ik vertrok vanaf Schiphol. Dit had ik echt niet aan zien komen. ‘Gewoon’ de oostkust afreizen en daarna weer terug naar Nederland was het plan. Een een tijdsbestek van echt maximaal een half jaar. Maar in plaats van dat ik nu naar huis vloog bevond ik mij nu op een boerderij in de middle of niks. 900 kilometer van de oostkost bij een volstrekt onbekend gezin waar ik de komende zes weken zal blijven.

Iets later lopen Casper en ik naar het huis van de familie. We ontmoeten daar Howdy en Jay. Howdy is een echte stereotype hardwerkende koeien boer die in elke zin het woordje ‘fuck’ gebruikt. Howdy is de boer zoals je in de films ziet. Hoed op, overhemd, spijkerbroek en laarzen d’r onder. Hij heeft het zelfde stemmetje als de Godfather (de film) en kan niet stil zitten. De koeien op z’n land zijn z’n leven. Er lopen zo’n 3500 koeien rond en de main business is dus vlees. Hij houdt van z’n koeien maar geniet er ook van. Elke avond staat er vlees op het menu. En dat zijn lappen vlees! Zo he. (Check mn instagram!) In Nederland is het mogelijk om een eigen koe te kopen. Een normaal Nederlands gezin kan daar ongeveer een jaar van eten. Hier doen ze vier maanden met een koe. Koe als ontbijt, koe tijdens de lunch en koe als avond eten. Cholesterol komt niet voor in dit woordenboek. Alles slipt je spontaan dicht als je weer een stuk vlees weg werkt. Al is dit vlees echt wel 100 keer smakelijker dan in Nederland. Ik ben onwijs verwend hier. Ik heb medelijden met Nederland nu ik dit vlees geproefd heb. Sorry. Wordt afkicken als ik terug ben. Haha

Jay is echt de huisvrouw die het huis en het gezin op rolletjes houdt en daarnaast ook de administratie van de boerderij doet. Wat een lieve vrouw is het! ‘You want Brekky Bob’? (=ontbijt) vraagt ze. Yeah, sure. Ik krijg me twee vette worsten, een hoop jus en twee geroosterde broodjes als ontbijt voorgeschoteld. Grote mok koffie d’r bij en de gesprekken komen op gang. Ik wil graag weten wat we hier eigenlijk gaan doen. Howdy begint te vertellen over z’n leven hier. Hij woont hier al 43 jaar op ‘Oakwood’, zoals hij de boerderij noemt. Het is een van de grootsten in de regio. Hoe groot? 72.000 acres. Dat is 1,5 keer Amsterdam!! Beeld je even in dat dat je achtertuin is. Dat is dus echt groot he… Vroeger waren er nog meer koeien en gebruikte Howdy een vliegtuigje om de koeien te drijven. Daarnaast is er Charlie de zoon. Een 20 jarige jongen die hard aan de buitenkant is, maar van binnen ook een zacht hartje. Niet zeiken maar werken. Het was af en toe echt lachen met opvatting van een echt outback gezin en Casper en ik ik als twee Europeese jongetjes. We waren ‘pussy’s’ volgens Charlie.

Na 43 jaar is het mooi geweest. Met pijn in zijn hart heeft hij alles verkocht en per 1 februari laten ze alles achter en verhuizen ze naar hun andere huis om van het leven te genieten. Alle schuren en vertrekken dienen leeg gehaald te worden en alle spullen moeten netjes op pallets worden geplaatst. In de laatste week van januari zal er een grote ‘clearing sale’ worden gehouden waarbij alles geveild wordt. De tweede dag beginnen we met het werk. Of we 6:30 bij de familie willen zijn en daarvoor moeten we al ontbeten hebben in ons eigen vertrek. Weejooo. Wekker op 6 uur dus elke dag. *slik* Ik ben echt geen ochtendmens en toen we met Jay spraken over de telefoon over werktijden zei ze dat die niet echt vastlagen. Ze bedoelde daarmee dat we niet echt een eind tijd hebben. Haha. Dat hadden Casper en ik anders begrepen.

Zoals verwacht was ik die eerste dag echt een zombie. De vorige nacht compleet overgeslagen door die busreis en de daarna lekker de wekker op 6 uur. Half 7 kwam ik als een zombie aan de keukentafel zitten. ‘Coffee?’. ‘Yeah! Strong please’ We keuvelen wat over dingetjes en iets na 7 uur beginnen we aan de eerste schuur. ‘Haal maar leeg en het meeste kan zo naar de dump gebracht worden’… En daar stond ze... Ik was opslag verliefd. Een bruine Toyota Landcruiser uit 1968 zal ons vaste pakezeltje worden. Boxy heet ze. En ze heeft niemand in al die jaren ooit laten staan. Op op het dashboard doet niks het meer, er zit een enorme speling in het stuur en je moet met je hand de versnellingspook in de eerste versnelling houden anders schiet die eruit. Maar wat is dat eigenlijk geweldig. Hier gaat het gewoon om het idee achter een auto. Het moet rijden. Al dat APK geneuzel in Nederland. Gewoon lekker ried’n! Stukje beleving. In je Toyota in de middle of niks naar de dump op het land rijden. Alles dr uit gooien en weer terug. Het is eigenlijk zo simpel, maar ook geweldig.

Het schoonmaken zelf is allemaal is niet zo bijzonder. Al kan het allemaal ook wel eens spannend worden. Op een middag zijn we bezig met golfplaten opruimen. Één voor een rapen we ze op. Bij het optillen van een van de laatste plaat sta ik op anderhalve meter oog in oog mer een dikke python die daar kennelijk z’n huisje heeft gemaakt. Ik schrok me echt helemaal te pletter en stuif een paar meter naar achteren. Die geintjes dat in Australië alles je probeert te killen, dat is echt waar. Al is een python niet gevaarlijk volgens Howdy. Kom je aan de Python, dan kom je aan Howdy. Die beestjes doen niks zegt die. Een andere dag zat er eentje in de schuur. We hebben gewoon gewerkt terwijl die slang een meter boven je ligt te chillen. Je raakt er eigenlijk ook heel snel aan gewend. Een ander verhaal is de brown snake. Als die je bijt heb je echt een groot probleem. Als je niet op tijd in het ziekenhuis (100 km verderop) bent ga je dood. Als iemand van ons in armen of benen gebeten wordt dienen we het direct heel strak af te binden. Wordt je gebeten in je romp of bij je borst… zeg dan eigenlijk maar vaarwel. Eigenlijk geen redden meer aan. Bedankt! Hard stampen op de grond als je door hoog gras loopt zorgt dat de slangen weg trekken van de trillingen. Maar hard stampen op een slang maakt hem extra boos. Lastig, lastig. Gelukkig is het in de zes weken maar bij twee pytons gebleven. We zijn zo lekker gewoon gebleven. Haha.

Ik merk dat het best moeilijk is om al mijn gevoelens en ervaringen zo goed mogelijk te omschrijven in deze blog. Het is niet goed te bevatten wat je hier doet. Je werkt op een boerderij en ruimt dingen op. Klinkt niet echt heel bijzonder toch? Het gaat om het totaal plaatje. Je moet je voorstellen dat je je echt in een andere wereld bevind, weg van Nederland en weg van de eastcoast van Australia met alle andere backpackers. We leven temidden van een echt Australisch boeren gezin. Het is een hele cultuuromschakeling. We werden in zes weken tijd helemaal in hun leven betrokken. We hebben een kijkje in hun leven gekregen. Casper en ik werden niet als backpackers gezien, maar als onderdeel van hun gezin. Howdy, Jay en Charlie waren zo gastvrij. In de zes weken begon het echt een beetje als thuis te voelen. Je helpt met de tafel dekken, je loopt zelf naar de koelkast als je wat wilt, je kent het huis alsof je er al jaren woont en je vergat eigenlijk de wereld om je heen. Dit was mijn thuis voor deze weken.
Hoe leven de mensen in de outback van Australie? Het is eigenlijk super geïsoleerd en je hebt alleen elkaar. De keukentafel was daarom ook een centrale plek in huis waar tijdens onder andere ‘cupper time’ (thee/koffie tijd) bijna altijd mooie gesprekken werden gevoerd. In het begin verstond ik echt niks van Howdy met z’n Australische ‘slang’ (= Australische woorden). Een pick-up auto is een ‘ute’ en een ‘gerni’ is een hoge druk reiniger. De eerste keer dat die zei ‘give the ute a gerni’ stond ik met mijn oren te klapperen. En het grappige is dat Howdy je dan aankijkt met zo’n blik van ‘praat ik Chinees of wat? Wat sta je hier nog. Schiet op man!’.. Een mooie uitspraak (helaas zonder ‘slang’) omtrent veiligheid is: ‘’You don't put your finger, were you wouldn’t put your dick’. Klinkt logisch toch? Dat was safety rule number one. Arbo is nergens voor nodig. Deze zin vat alles samen. Kan ik later goed gebruiken in mn HRM werk. Haha.

Die laatste quote is geïntroduceerd door Don, oftewel Ucle Don. Wat een vreselijk baas is hij. Hij heeft wat weg van Heisenberg (van breaking bad). Gave ray-ban bril op, kaal koppie met wit hoedje en een langzaam loopje met krom ruggetje. Die keer dat hij met een kettingzaag rondliep was het plaatje compleet. Wat hebben Casper en ik om die man gelachen… en hij om ons! Er ontstond een vriendschap. Het werd echt een uncle voor ons. Later meer over Don, want hij had nog een enorme gave verassing aan het einde.

Naast het schoonmaken hebben Casper onze lever ook hard aan het werk gezet… want mijn god. Wat zuipen die Ozzies echt moeilijk veel!!! Je moet je dus inbeelden dat je op de boerderij een geïsoleerd leven hebt waar je alleen elkaar hebt. Je bent ver weg van alles en er is altijd wel werk te doen. Wat doe je dan aan het einde van de dag? Hier grijpen ze naar de fles(sen). Een biertje na het werk, een biertje voor het eten, biertjes tijdens het eten en een biertje na het eten. En dat elke dag weer. Elke dag! Ik weet nog dat ik met mijn oude huisgenoten aan het appen was over het bier gebruik hier. Ze moesten lachen en zeiden dat ik dan zeker wel een lekker bierbuikje aan het kweken ben. Maar dat is dus helemaal niet zo he. Ik ben afgevallen hier. Ongelooflijk. Je verbrand zoveel overdag in het brandende zonnetje. Wil je kilo’s kwijt raken. Ga naar de outback. Maar goed, je merkt pas hoe weinig er te doen is op je vrije dag. Je ligt wat langer op bed, leest een boek, praat wat met de anderen en eigenlijk doe (kan) je niks doen. Jay was altijd in voor een ‘party’. Ze was misschien 60, maar ze voelde zich als Casper en ik. We hebben nog een redelijk dik huisfeest meegemaakt in de tijd dat we er waren. Daar wil ik graag wat meer over vertellen.

Alcohol is duur hier in Australië. Een kratje is bijvoorbeeld 30 euro. Een feestje met 15 kratjes bier is dus eigenlijk onbetaalbaar. (sorry, zeg ik dat nu alweer?) Hier is het dus heel normaal om je eigen ‘esky’ (koelbox) bier mee te nemen. BYO (bring your own) is ook een veel voorkomende slogan voor feestjes. Het was daarom ook een leuk beeld om te zien hoe iedereen naar het feest kwam. Toen het feestje langzaam volliep, liep de tuin ook langzaam vol met koelboxen. En iedereen heeft hetzelfde aan. Haha. Spijkerbroek, mooie laarzen en een overhemd plus hoed. Cowboys united! De hele tuin dus vol met cowboys en esky’s. Mooi om een keer mee te maken. Ik heb echt staan te genieten op het feestje. Iedereen is zo aardig en praat met je. Je bent weg van alles maar je voelt je zo thuis. Ik had denk ik niet verwacht dat ik dat hier zou ervaren.

Om mn blog niet te lang te maken moet ik denk ik echt door naar de essentie van waarom Casper en ik op de boerderij zijn. Zoals eerder beschreven hebben we geholpen in de voorbereiding van de ‘clearing sale’. Na zes en halve week stond er een heel weiland vol met pallets, auto’s, trekkers, buizen, banden, en noem maar op. Howdy en Jay waren echt onwijs trots op het werk wat we verzet hebben. De coole Howdy zag ik veranderen in een zachte lieve man die met tranen in z’n ogen ons bedankte voor alles. Met nog meer tranen in hun ogen besloten ze ons in de laatste week een bonus van 1000 dollar te schenken voor onze reis door Nieuw- Zeeland. (Ja ja. Daar ben ik momenteel). Ongelooflijk! Super bedankt. Echt voor alles!!

De ‘clearing sale’ was een hele ervaring. Mensen uit alle hoeken komen met hun auto (en zelfs helikopter) naar de boerderij om te kijken of er nog iets op te kop te tikken valt. Bijna alles werd verkocht! Fantastisch! Maar daarna kwam ook het lastige gedeelte. De inrichting van het huis waar de familie zo lang gewoond heeft moest helemaal leeg gehaald worden. En dan zie je ook een hele andere kant van het cowboy leven. Afscheid van vrienden en kennissen die je al je hele leven kent. Ik vond het na zes en halve week al jammer om alle spullen weer te maken en dit hoofdstuk van mn reis af te sluiten, kan je nagaan hoe het voor de familie was. Toen alles ingeruimd was hebben we nog de laatste avond op de grond (omdat er zelfs geen stoelen meer waren) onze laatste borrel in Oakwood gehad. Dit hoofdstuk van mn reis is ook weer voorbij (gevlogen). Er stond een 10 uur lange rit op het programma van het nieuwe huis van de familie. Want, je raadt het al. Alles moet ook weer uitgeladen worden in hun andere huis.

Het nieuwe huis was een gloednieuwe villa op de top van de berg bij een gigantisch stuwmeer. En hier komt ook het verhaal over de verassing van Uncle Don. We namen afscheid van Don met de verwachting elkaar niet meer te zien, maar een dag later kwam Don met een verassing terug. En met wat voor verassing… Achter z’n auto hing zijn super dikke speedboat met v8 motor. Hij wilde met ons het meer op om op achter de boot te hangen en een rondje te maken. Als bedankje voor de hulp op de boerderij. God, wat geweldig dit! En de boot… WAT EEN MONSTER!!! Top van 120 km/h en met die v8 motor ruim 300 pk! Bouw die motor in een iets te kleine boot en trap dan het gas eens in! Dat was puur geluk + de onbetaalbare grijns in een bootje. Wat een apparaat! Check mn instagram voor het filmpje! Bedankt Ucle Don!!!

Na alle lol was het tijd voor wat anders. Het was tijd voor afscheid nemen. We zouden met dochter Rachel (die de laatste week ons ook geholpen had met van alles) naar haar studentenhuis in Brisbane gaan om mee te gaan naar een feestje. Dat was haar bedankje voor onze hulp. Een kijkje in het Australische studentenleven. Het afscheid was natuurlijk niet leuk, maar het was mooi geweest. Het werk zat erop. Hard gewerkt, fantastisch leuke tijd gehad en die afsluiter met de boot was helemaal super natuurlijk. Het feestje in Brisbane was ook mooi. Rachel introduceerde ons in haar vriendengroep en we hebben een deel van onze bonus gebruikt om biertjes te doen in ‘Brizzie’. Heerlijk. Terug in civilization.

De volgende dag werd ik wakker op de grond, Casper een stukje verderop en Rachel op de bank. Eigenlijk moesten we nog van alles doen dus echt tijd voor niksen was er niet. We zouden namelijk over 7 uurtjes in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland zitten en zoals mensen mij kennen doe ik dingen graag lekker op het laatste moment. Online inchecken, nog schoenen + nieuwe zwembroek kopen en op naar het vliegveld van Brisbane. New Zealand here we come!

Maar waar komt NZ opeens vandaan? Nou, gewoon. Casper en ik hadden daar tijdens het werken over gehad en dachten ‘let’s do this. Yolo!’. Wel wilden we nog twee anderen vinden om de kosten voor de campervan te kunnen delen. Na een Facebook oproepje (handige facebookgroep: Dutchies in Australia) kwamen Casper ik en ik oude bekende Annelot weer tegen. We hadden haar ontmoet op Magnetic Island (Dat verhaal met Coco de piraat op een zeilbootje? Kennen we die nog?) en ze bleek echt precies dezelfde plannen te hebben. Ze had nog een jongen (Frank) gevonden die ook wel wilde en al vrij snel maakten we de afspraak een campervan voor vijf weken te huren om heel NZ te verkennen. Wat is het toch heerlijk he? Even naar Nieuw-Zealand. Mensen, ik geniet hier volop van het backpacken. Gewoon doen is missie van mijn reis!

Deze blog upload ik daarom ook vanaf NZ op de achterbank van het busje. De reis zit er alweer bijna op en ik ga jullie daar uiteraard in mn volgende blog uitgebreid over vertellen.

Oh ja, waarom heet deze blog ‘uncle Bob’ heet? Dat is ‘slang’ voor dat het goed gaat goed over dat het goed verlopen is. Als iemand mij vraagt hoe het werken op de boerderij was dan zegt ik: ‘ well, Bob’s your uncle!’

Groetjes vanaf de ander kant van de aarde. Bedankt voor de leuke reacties op mn vorige blog (waarin ik aanmoedigde om te backpacken). Het heeft zn vruchten afgeworpen. Een oud klasgenoot (Hoi Vera) contacte mij en wil ook gaan backpacken. Daarnaast ben ik ook door voor mij onbekenden gecontact over mn reis met vragen. Dat geeft echt een goed gevoel! En nu ik ook in NZ ben realiseer ik me dat er zoveel te zien is in de wereld! 6 april ga ik weer terug naar Australië om mn reis verder af te maken. Ik heb d’r zin in.

Tot de volgende keer met mn blog over Nieuw Zeeland!

See’ya mate!