'Zal dit het zijn?'

Het is alweer twee maanden geleden sinds m’n vorige blog. Uiteraard zal ik vertellen wat ik allemaal gedaan heb de afgelopen tijd, maar ik wil ook even stilstaan bij het reizen opzich. Ik krijg steeds vaker van mensen de vraag over waarom ik naar Australië ben gegaan om te gaan reizen. Ik zal het proberen uit te leggen.

Een jaar geleden aan de keukentafel in Vries wist ik niet wat ik wilde. M’n scriptie compleet verknalt en de moed liep mij in de schoenen. Wat wil ik nou eigelijk als ik straks mn diploma heb? Zo chagrijnig als ik kan zijn zat ik in Vries te mokken en moeilijk te doen. Op den duur vroeg m’n moeder: 'Wat wil je dan wel?!’ Opeens zei ik: 'Australië zien! Gewoon een jaar weg als ik m'n studie heb afgerond. Weg. Hup. Keer wat anders. Werken kan altijd nog wel’. Sindsdien is het blijven hangen in m'n hoofd. Na lang nadenken en overwegen concludeerde ik het volgende: Ik wil niet op m'n 35ste zeggen 'was ik maar gaan reizen na mn studie…’ Ik wil het gewoon proberen en als het niks is ga ik toch gewoon terug naar huis. Je kan beter spijt hebben van iets wat je wel gedaan hebt, dan wat je niet gedaan hebt!

Afgelopen juni m'n scriptie afgerond. Ik had m'n diploma nog maar een paar dagen en toen kreeg ik via via een tijdelijke baan van 6 weken aangeboden met een kleine kans op verlenging voor langer. Op naar de arbeidsmarkt en verdienen. Kan niet mooier. Studie afronden en zo doorschuiven naar een baan… Maar Australië was niet uit m'n hoofd. Ik heb het arbeidscontract getekend en ben in diezelfde week naar het reisbureau gegaan om m'n reis (die nog aardig in concept was) vast te leggen en te betalen. Ik moest nu wel op reis na die 6 weken werken. Geen keuze meer. Op 6 september vlieg ik hoe dan ook naar Australië. M'n vader kon het in eerste instantie niet begrijpen. 'Je hebt meteen een baan na je studie en kan misschien blijven na die periode. En nu ga je op reis. Ga nou eerst werken en wat sparen. Eerst beetje verdienen en later keer op reis'. Maar wat is later dan? Ik ken mezelf. Als ik die reis niet vastleg blijf ik het uitstellen. Ik heb m'n baas in de dagen daarna verteld dat ik maar 6 weken kon blijven. Hij vond het een gave stap en ik moest na mijn reis maar weer contact opnemen. Na 6 (hele leuke!) weken stond ik weer op staat. Ik heb in de weken daarna mn kamer opgezegd en alles verkocht.

Momenteel ben in vijf maanden aan het reizen en ik ben zo blij dat ik deze stap gemaakt hebt! Al deze ervaringen, indrukken, interessante situaties, nieuwe mensen, nieuwe dingen... Het is zo gaaf en in mijn ogen zoveel waard’. Onze generatie moet nog werken tot 70+, wat maakt dat jaartje meer of minder nou uit met reizen? Als ik 35 ben, kan ik zeggen: 'ja, ik ben naar Australië geweest en heb gereisd na m'n studie. Het was super gaaf en ik zal het nooit vergeten!’

Ik wil andere aanmoedigen dat als je ook maar een beetje zit te denken over reizen het gewoon te doen. Je zit nergens aan vast. Ik ben deze kant op gegaan met een flexibele ticket en als het niks was, dan had ik altijd de mogelijkheid om het reisbureau te bellen en te zeggen dat ik naar huis wilde. Ik zit misschien in Australië, maar na een vluchtje van 27 uur sta ik weer gewoon op Schiphol. Dat is een best veilig en fijn idee. Natuurlijk zijn er situaties geweest dat ik echt wel dacht ‘wat doe ik hier?’. Je ligt dan met 20 anderen (ja, echt die kamers bestaan) op en stinkende hostel kamer en dan gaat er van alles door je heen. Het reizen heeft alles te maken met ervaringen, indrukken en gewoon nadenken over die dingen. Het ene moment denk je ‘wat doe ik hier?’ en het andere moment zit je zes weken op een boot met een Fransman, Duitser en Nederlander (waar ik Casper ook weer van ken). Als je twijfelt… Probeer het dan gewoon. Je kan altijd weer terug.

Zo, dat wilde ik even delen! Hieronder ga ik verder met mn gewone blog.

De oplettende lezer weet nog dat ik mn vorige blog uploadde vanaf een hostel in Agnes Water waar ik een poosje heb gewerkt. Poolmanager (knipoog) was m’n job en ik heb echt een mooie tijd gehad. Toch was het na bijna drie weken tijd voor het volgende en ben ik met de nachtbus doorgereden naar Brisbane (500 km ten zuiden van Agnes Water). Om het nu wat ingewikkelder te maken ben ik in de tussentijd van Brisbane naar Sydney en weer terug gereden (3500 kilometer) en nu ik dit upload zit ik ergens in de middle of niks 900 kilometer ten westen van Brisbane. Huh? Why? Ja, ik zal het allemaal uitleggen.

Ik moet jullie lezers weer voorbereiden, dit gaat echt weer een lange blog worden. Het gaat zelfs zo lang worden dat ik twee blogs op hetzelfde moment aan het typen ben. Even snel lezen gaat niet worden denk ik. Ik begreep van Ben dat hij mijn blogs altijd voor het slapengaan leest. Sorry, iets later slapen vandaag. Ik krijg nog steeds hele leuke reacties van mensen die mn blog lezen (ongeveer 300 lezers gemiddeld per blog! Super gaaf). Dus ik ga er met veel plezier mee door. Voor mijzelf als naslag na mn reis is het ook leuk. Soms lees ik mn eigen blogs nog even terug en dan kan ik soms niet geloven dat ik dat allemaal zelf heb meegemaakt.

Oké, ik wijk weer teveel uit. Ik was in Agnes Water toen ik mn vorige blog postte. Dat is zo’n gave tijd geweest. Het was een leuk, kleinschalig en gezellig hostel. Als staff waren we een hechte groep en we hebben daar leuke dagen meegemaakt. Het was gewoon de lol van met zn allen zijn. En dat terwijl er overdag echt weinig te doen was. Casper en ik hebben ons daarnaast ook gericht op het surfen. Ik ben nog absoluut geen echte surfer, maar af en toe een beetje staan lukt! Mooie tijd! En het blijft hilarisch op hoeveel verschillende manieren van je board af kan vallen.

Na drie weken was het mooi geweest en ben ik met de bus doorgereden naar Brisbane. Ik zal daar niemand minder dan Marit ophalen van het vliegveld! Wooohooo. In de periode dat ik in Australië was en Marit in Groningen, heeft Marit een ticket geboekt en hadden we het plan om samen drie weken rond te reizen tussen Brisbane en Sydney in een rental car. Hoe gaaf is dat?! Dan lijkt de wereld echt heel klein. Marit die gewoon even langskomt.

Nadat Marit was opgehaald hebben we een nacht doorgebracht in Brisbane en zijn we daarna richting het noorden vertrokken. Fraser Island stond op de planning. Als je op google zoekt naar ‘must-see Australia’ dan staat dit eiland in de top 3 bezienswaardigheden! Het is het grootste zandeiland van de wereld en je kunt er alleen heen als je een 4x4 hebt. Vanaf het bedrijf waarmee we de tocht gingen doen, vertrokken we in Jeeps en ik was een van de chauffeurs die als eerste moest beginnen. Haal je geen dikke nieuwe landrovers in je hoofd. We reden in echte oude doorgewinterde 4x4s die uitvallen als je de koppeling in trapt. En wat werkt er niet als de motor niet draait… o.a. de rembekrachtiging. Ik schok me helemaal te pletter toen ik de Mitsubishi Pajero met zeven mensen met mn eigen kracht moest stoppen alvorens ik bovenop de andere auto zou klappen voor een stoplicht. (Ik hoor mn pa nu ook denken; ‘Ja jongen, daarom moet je ook altijd wat meer afstand houden’) Het kwam net goed en ik redde het (zijn de fietsbenen toch nog ergens goed voor). Ach, voor het avontuur is het leuk en op het eiland houd je eigenlijk alleen maar het gas erop! Door het mulle zand viel het echt nog niet mee. Ik deed veel te voorzichtig en kwam een paar keer vast te zitten. Op het strand was het echt genieten.

Ik heb wat foto’s op mn Instagram geupload. Rijden op een strand in een 4x4. Hoe vet is dat. Onderweg nog een Dingo (wilde hond) gezien. De tweede dag was eigenlijk nog de mooiste dag. Naar twee hele mooie meren geweest (oa Lake Mckenzie met water nog mooier dan in een zwembad) en Marit mocht achter het stuur kruipen. Ze had mazzel want ze moest zachts gezegd doorrijden om de boot te halen om terug te gaan naar het vaste land. Marit racede de auto vakkundig en zonder voorzichtig te doen over die zandweggetjes… En dat was nou precies wat er van ons verwacht werd. Marit kan wel rally gaan rijden want de guide vertelde dat hij Marit de beste coureur vond wat hij in tijden gezien heeft. Marit kwam geen een keer vast te zitten en achterin de auto staan de koppies nog in het plafond! Haha. Ik begon maar niet meer over mijn ritje waarbij ik drie keer vast kwam te zitten. Respect.

Na Fraser stapten we weer in de gehuurde Toyota Yaris. Weer lekker back to basic met 2 wiel aandrijving en ik gok 60 pk ofzo. (niet vooruit te branden! haha) Al heb ik in drie weken tijd wel 3500 km in dit autootje gereden. Australië is een enorm land. We hebben onderweg onze ogen uitgekeken. Het ene moment reden we 100 km alleen maar langs dennenbomen en het volgende moment rij je door een regenwoud. Je blijft je echt verbazen in de auto.

Op de route hebben we Noosa, Byron Bay, Port Macquarie, Red Rock, Corindi Beach + nog meer mooie plaatsen gezien maar in deze blog haal ik de hoogtepunten (of juist dieptepunten) eruit. Kerst 2015 zullen Marit en ik nooit vergeten. We hadden de reis lekker ongepland ingevuld en we wisten ’s morgens eigenlijk niet waar we de avond zouden slapen. Dat gaat eigenlijk altijd goed, behalve op eerste kerstdag. Het plan was om in Surfers Paradise een plekje te vinden in de avond. Alles zal (natuurlijk) helemaal stampvol. Na drie rondjes stad gaven we het op. Via Wikicamps (onmisbare app voor kampeerplekken in Australië!) vonden we nog en andere camping 20 kilometer onder Surfers Paradise. Die maar doen dan? Ja, gaan we voor. Ik weet niet wat het was met de navigatiekunsten van google maps, maar die afslag waar we af moesten stond verkeerd op de kaart. Na de eerste keer missen (na enig commentaar op de navigatie) weer binnendoor terug gereden voor poging twee om de afrit te halen. Weer ging het fout! Je kunt wel nagaan dat ik me heemaal op zat te winden in dat autootje. Marit zei dat we maar verder moesten rijden naar een andere plek nog 40 kilometer verderop langs de snelweg. Daar ging onze eerste kerstdag verdwijnend in de donkere Australische nacht. Om het nog even iets onvergetelijker te maken komt nu het laatste. Marit en ik zetten de tent op… blazen onze luchtbedden op….willen net gaan slapen… pffffttttt…. het luchtbed blijkt ook nog eens lek te zijn! Hoe is het mogelijk?! Kerstavond 2015 hebben Marit en ik langs de snelweg op de grond doorgebracht. Achtja, nu ik dit typ kan ik er wel weer heel hard om lachen. Vergeten we nooit meer.

Ook nog maar even een van de hoogtepunten aankaarten? Het is eigenlijk gewoon teveel om allemaal te verwoorden. Via Wikicamps kwamen we in contact met iemand die een camping scheen te hebben maar het adres alleen gaf via de telefoon. Das best interessant en dat was de reden dat Marit en ik contact opzochten met de eigenaar. Aan de telefoon klonken de mensen heel aardig, maar ze bleven maar aandringen dat ze geen faciliteiten hebben en dat we we heel netjes moeten zijn. Ja, tuurlijk. Maar moet dat zo speciaal worden aangegeven? We waren van harte welkom zeiden ze aan de telefoon.

Na een tijdje rijden in de middle of niks, zei de navigatie opeens dat de bestemming aan de rechterkant moest zijn. We stopten rond zonsondergang voor een gigantische oprit, met een gigantisch stuk land dat vol zat met kangaroos en een mooi huis in het midden. ‘Zal dit het zijn?’ vroegen we aan elkaar? De oprit voorzichtig opgereden naar het huis. Er kwam meteen een vriendelijke man op ons aflopen die ons verwelkomde. Die man had een land… misschien wel 15 voetbalvelden groot. Hij gaf ons een rondleiding met zn quad en vertelde honderd uit. Hij had een paar meer gasten maar hij zorgde ervoor dat iedereen zn eigen stukje land kreeg. Wij kregen een plekje bij de moestuin waar we eigenlijk bijna tussen de kangaroos sliepen! Dit was echt geweldig en een van de hoogtepunten. Als we de tenten openden zagen we de kangaroos rondspringen om te tent. Marit noemt het kangarooman. Ik vind mooi! 

Uiteindelijk kwamen we, na twee dagen gewandeld te hebben in de Blue Mountains, aan in Sydney. Hier hadden we nog 3 dagen voordat Marit vertrok. Uiteraard het Opera House, de City Harbour Bridge en de Botanic Garden bezocht. Het hoogtepunt was het de hoogste toren van Sydney: De Sydney Eye van ongeveer 300 meter hoog. Hier hadden we een fantastisch uitzicht over de stad! Helaas begon het al na een halve dag Sydney te regenen en dit hield niet meer op. Gelukkig zijn we wel gewend aan de regen in Nederland dus hier konden we mee dealen. Al met al was de reis geweldig en de tijd ging te snel. Op 7 januari vloog Marit weer terug naar Nederland en ik moest de auto weer inleveren.

Er was alleen minpuntje aan de huurauto. De auto moest namelijk weer ingeleverd worden in Brisbane. Ik moes dus in twee dagen alle kilometers die we in de afgelopen weken gemaakt weer terug rijden. Helemaal alleen hoefde dit gelukkig niet omdat Casper ook al in Sydney was en ook wel weer terug wilde naar Brisbane. Heel gek, het ene moment zit je met Marit in de auto en het andere moment met Casper. Alles veranderd constant.

Met Casper begon ook weer het volgende avontuur. De afgelopen maanden heb ik heel vrij rond gereisd en dat heeft me geweldige ervaringen opgeleverd. Gewoon lekker zien en doen. Toch wilde ik Australië ook op een andere manier gaan zien. Of het toeval was weet ik niet, maar Casper had een geweldige mogelijkheid. Vrienden van familie van Casper hebben hun boerderij verkocht met een stuk land en zij hebben voor zes weken twee mensen nodig die helpen met opruimen. Het gezin bestaat uit Howdy de vader, Jay de moeder en Charlie de zoon. Het is niet zomaar eens stuk land… Het is bijna 1.5 keer groter dan Amsterdam. En ergens lopen ook nog eens 3500 koeien rond. Vanaf Brisbane nam het 12 uur in beslag om in de buurt te komen en vanaf de busstop zou de zoon ons opwachten en naar de farm brengen. Er moest nog 50 kilometer worden afgelegd voordat we uiteindelijk aankwamen. In totaal zitten we 50 kilometer van beschaving en de supermarkt is 100 kilometer verderop.

Al deze ervaring zal ik in mijn volgende blog vertellen. Anders wordt deze te lang. Dit wordt dus een beetje een cliffhanger. Maar ik beloof, hij komt snel.

Groeten vanuit de outback en check alvast:
Deze link met een video waar ik nu verblijf : https://www.youtube.com/watch?v=gbf4Q37zqkA
En mn instagram voor foto’s: https://www.instagram.com/bobkolstein/