‘Dont’t make plans, set goals!’

Waar waren we gebleven in mn vorige blog? Ik was aanbeland bij de Whitsundays eilandengroep voor de kust van bij Airlie Beach. Vlak nadat ik mn vorige blog plaatste is het zeilen tussen de Whitsundays begonnen met als hoogtepunt het White Haven Beach. Tussendoor echt geweldige baaien gezien en wat een geweldig leventje was het op de boot. Later meer over het leven op de boot. Wat zijn de Whitsundays eigenlijk? Volgens m’n Lonely planet boek is deze eilandengroep de place to be om te zeilen en hebben de verschillende eilanden (74 in totaal) schitterende stranden en natuur… en ja het boek heeft gelijkt Het is werkelijk waar een soort paradijs waar je doorheen vaart. Elke dag weer…De mensen met Facebook en Instagram! Die foto’s die ik uploadde, dat is het dus! Gewoon onwerkelijk. Of ook wel ‘kreeeezy!!!’ (Citaat: Casper 2015)

Naast het zeilen opzich heb ik ook nog meer meegemaakt. En dat begon al twee dagen nadat ik mn vorige blog plaatste. Na het verlaten van Airlie Beach zijn werichting Double Coone Island (dat is dus een van de eilanden van de Whitsunday eilandengroep) gevaren. Met mooie was dat we onderweg een berichtje kregen dat de Australische Steve en en zijn Nederlandse vriendin Petra daar ook zijn. Het leek ze leuk om daar samen wat te drinken. Even tussendoor: dat is dus ‘gewoon’ een onbewoond eiland waar we ‘gewoon’ even wat gaan drinken bij een kampvuur. Man, wat is dat super. Steve is echt een onwijze baas. Lang haar, baard, zonnebril en schitterende zeemans verhalen. Gewoon zo lekker anders. ‘Fuck het systeem’ levenswijze! Hij heeft zn eigen catamaran en die man kan varen met zn ogen dicht. Hij denkt zo lekker out-of-the box. Waarom de menigte volgen? Ik hou van die verhalen.Tijdens het typen schiet mij echt een schitterende avond met Steve en Petra weer te binnen. Een avondje muziek en bier in de sailing club in Airlie Beach was afgelopen. Steve stelde voor om op zijn boot nog even wat te drinken. Hij zat ons daar gewoon keihard dronken te voeren die man. Rode Goon (goedkope rode wijn) wat je drinkt als ranja. Na een tijdje was het niet meer verantwoord om in de kleine boot te stappen om terug te varen naar Coco’s boot. Uit lichtelijke nood besloten we om te blijven slapen in een tent op de boot van Steve. Casper was nog iets verder verwijderd van bewustzijn dan ik en na wat begeleiding viel eerst Casper er daarna ik in de tent. De honden van Steven wilden d’r ook bij. Ik vond het op dat moment allemaal prima. De volgende ochtend met kleine oogjes weer bijkomen. Steve zat ons nog steeds uit te lachen. Mooie dingen. Er ontstond een leuke vriendschap. Petra en Steve, ik denk dat jullie dit lezen. Bedankt voor de schitterende tijd wat allemaal begon op Magnetic Island!

Na het avondje op Double Coone Island zeilden we verder. Het klinkt wat dramatisch, maar na een paar dagen hadden een probleem op de boot. Er was bijna geen benzine meer en het ergste was nog dat we bijna door ons water heen waren. En dat is knap lastig als je sterke stroming hebt en temperaturen van elke dag tegen de dertig graden. We moesten snel naar een om eerst water te halen en daarna moesten we ergens benzine tanken. Er zijn 74 eilanden, maar lang niet alle zijn bewoond. Afhankelijk van de wind en de stroming besloten we eerst richting South-Moille Island te zeilen om water te fixen.

Coco vertelde dat er op dat eiland een soort ghost resort is. Ghost resort? Hoe dat? Coco vertelde dat er op South Molle Island een resort is wat zijn glorietijd al een tijdje achter zich heeft gelaten. Er moest daar wel ergens water zijn. Het resort wat ooit plaatst had voor ruim 400 gasten is veranderd in een verlaten resort wat een beetje doet denken aan de serie Lost. Het is het grootste gedeelte van de tijd helemaal verlaten, maar alle luxe en alles is er nog wel. De zeilorganisatie’s rondom de whitsundays wat met backpackers vaart maken er af en toe nog gebruik van om een feest te geven met mensen van de boot. Een klein deel van het resort is een beetje opgeknapt en er is plaats voor ongeveer 25 gasten en de rest van het resort wordt dus nooit meer gebruikt. Het was echt bijzonder om daar rond te lopen. Het vergelijken met Tjernobyl is wat aan de overdreven kant, maar het gevoel dat je in zo’n stukje niemandsland loopt deed me daar een beetje aan denken. Het resort bleek echter zo verlaten dat het water ook afgesloten was… Op zoek naar een nieuwe plek voor water.

Voordat ik verder vertel moet ik denk ik wat uitleggen over Coco. Captain Coco, zoals hij zichzelf noemt, vindt zichzelf een piraat. Ik moest eerlijk gezegd een beetje in mezelf lachen toen hij me dat een aantal weken geleden met een stalen gezicht vertelde. Kom op. Een piraat? Ja, er zijn piraten in de wereld met geweren en gewelddadig gedoe… maar dit Franse ventje van 27 is in mijn ogen bij lange na geen piraat. Toch begon ik na een tijdje wel door te krijgen wat hij bedoeld. Een piraat hoeft niet altijd geweldligdag te zijn, maar wil graag zoveel mogelijk dingen doen zonder ervoor te moeten betalen. Coco noemt zichzelf een beetje de Robin Hood van de zee. Hij neemt van de rijke mensen en geeft het aan de ‘arme’ backpackers. En dat heeft hij de afgelopen weken wel waargemaakt. Twee leuke voorbeeldjes om te vertellen in deze blog. De eerste heeft te maken met de super dikke steaks die je hier kan kopen bij de supermarkt. Die steaks kosten normaal gesproken een kleine 30 dollar. Voor Coco geldt dat niet. Hij heeft zn eigen manier om korting te krijgen. Hij gaat bij de groente- of versafdeling zoeken naar een product wat bijna over datum is en dus korting heeft. Dat stickertje pulkt hij ervan af en plakt hij vervolgens op de steak. Bij de kassa zegt hij wat over de mooie ogen van de vrouw achter de kassa. In het scherm staat met koeienletters dat het gaat om een meloen van 1,50 terwijl ze een steak in de handen heeft… en zij doet gewoon ‘pliep. ’Hoppa, steak voor 1,50 dollar. En dat hebben we een keer of vier gedaan. Met zalm werkt het btw ook. Bedankt supermarkt Woolworths (of ook wel de Woolly’s in de volksmond)

Het andere voorbeeld heeft te maken met de haven van Hamilton Island. Dat is een soort Saint-Tropez in het klein op een eilandje. Om even een beeld te schetsen. Jachten van 40 meter, een appel kost 5 dollar in de supermarkt en aanmeren in de haven kost 18 dollar per uur. Maar… dat gaat Coco natuurlijk niet doen. Daar heeft Coco ook zn eigen manier voor. Toch moesten we toch echt water hebben en een koud biertje in de bar ging dr ook wel in. Aan het einde van de avond gaat de incheck balie van de haven dicht. Coco dooft de lichten van zn boot, zet de motor op een heel laag toerental en heel langzaam varen de haven in… opzoek naar een mooi plekje. Achter een jacht vinden we een plekje en vanaf de waterkant zie je Coco’s boot niet liggen. Eerst water fixen, een snelle gratis douche tussendoor en op naar de bar daar. Op naar het koude gerstenat! Toch moest het mooie van de hele avond nog komen.

Toen de bar sloot (helaas in Australie is dat soms al middernacht) stonden we nog wat te ouwehoeren met andere mensen. Ik vroeg wat ze hier deden op het eiland. Aardig aangeschoten vertelde een Australiër dat ze een bruiloft hadden en dat dit hun eerste avond hier was. Hij bood mij meteen wat wiskey aan uit z’n veldflesje en het gesprek kwam op gang. Het bleek dat hier al het vervoer in golfkarretjes gaat. En wat is er nou leuker dan een nachtelijke race op het eiland met de golfkarretjes? De heren hadden twee karretjes en ze boden aan achterop te springen. Die dingen gingen hard joh!!! Keihard door de bocht, langs hotels, over de stoep en noem maar op. Gelukkig hadden wij ze niet gehuurd want de race eindigde een beetje toen we bovenop de andere kar klapten en we de voorlamp in kleine stukjes in onze handen hadden. De heren moesten lachten, dus wij besloten ook maar mee te lachen. Wat een avond. Ik weet niet of het waar is, maar een van de heren vertelde dat een van hun een een commentator op tv is en dat geld niet zo’n probleem is. Mooi, maar ik nam het wel een beetje met een korreltje zout. Na onze race zijn we uiteindelijk terug naar de boot gegaan. Om 4 uur in de ochtend weer stilletjes de haven uit gevaren en buiten de haven het anker uit gooien. Mag helemaal niet, maar Coco zei dat er wel meer niet mocht. Haha. De volgende ochtend natuurlijk de kustwacht naast de boot met een waarschuwing. Met een stalen gezicht zei Coco dat hij het niet wist. Haha. Hij kan wel acteur worden.

Afijn, ik wijk veel te veel uit en ik zie dat alcohol vaak aanwezig was. Ik begon deze blog met te vertellen dat ik naar het White Haven Beach ben geweest. Echt waar… gewoon onwerkelijk om daar rond te lopen. Voor de mensen die niet weten wat dit strand dit is een kleine lesje aardwetenschappen. Door enkele aardverschuivingen duizenden jaren geleden en heet lava is het zand wat naar boven is gekomen hagelwit. Bijna zo wit als sneeuw. Ik heb mij laten vertellen dat de NASA het zand ook voor bepaalde doeleinden gebruikt omdat het zo onwijs puur en fijn is. Het zand is zo dun en hagelwit. Ik heb nog nooit zo’n mooi wit strand gezien.Het water is kristal helder en je voelt je echt alsof je in een gefotoshopt stuk wereld loopt en zwemt. We hebben er echt keihard van genoten. Tijdens het zwemmen kwam er nog een pijlstaartrog van anderhalve meter hallo zeggen en toen besloten we maar weer het water uit te gaan. Dat was beste een beetje schrikken. Daarnaast hadden we ook nog een stukje extra mazzel. Coco kent deze fotoshop wereld als zal z’n broekzak en hij wilde ons ook nog een onofficiële lookout laten zien. Dat is dus een stukje waar alle andere mensen niet lopen, dwars door de bossen. Maar die uitkijk post… echt mensen! Het klinkt misschien wat gek. Maar ik het een beetje het gevoel dat ik moest huilen van wat we aan het doen waren. Het was zo mooi en het bereiken van dit punt betekende ook dat er een einde aan dit avontuur kwam.

Dat we dit punt wilde bereiken begon namelijk vijf weken geleden op Magnetic Island. Op de boot is de gedachte ‘don’t make plans, just set goals’ ontstaan en voor ons was dit puntje de goal. Het niet maken van plannen is zo vet. Wat ooit begon als het idee om even Magnetic Island te verkennen in mijn eentje voor drie dagen (wat ik beschreef in mijn vorige blog) was nu omgezet naar zeilen naar de Whitsundays drie supergave mensen in vijf weken tijd. Het was een euforisch, maar ook een besef momentje. Het was zo’n ontzettend gaaf avontuur met Casper, Eva en Coco. Ik zal dit nooit vergeten! Als cadeau voor Coco hebben we een groepsfoto uitgeprint en die hangt nu in de boot (dat is dus die foto die op m’n Instagram staat). Daarnaast ook een fles rum voor hem aangeschaft. Piraten drinken rum natuurlijk! Coco, ik weet dat je dit niet leest, maar merci beaucoup man!!! Dit vergeet ik nooit meer. Na dit avontuur heeft Coco eerst Casper afgezet en twee dagen later zetten hij mij af op het strand van Airlie Beach. Eva besloot om bij Coco te blijven en zij zijn samen terug gezeild naar Magnetic Island. Ik had die keuze ook, maar ik wil door. Op naar het volgende avontuur.

Daar sta je dan weer op het strand… Helemaal alleen met alles wat je hebt in je handen (en op je rug). Na vijf weken heel hecht met elkaar opgetrokken sta je weer op straat. Alleen, en je weet niet waar je aan toe bent. ‘Er moet actie worden ondernomen anders sta ik hier volgende week nog’ zei ik tegen mezelf. Ik heb Gumtree (is Australische marktplaats) gebruikt om mensen te vinden met een auto die naar het zuiden reizen en samen willen reizen. Geloof het of niet, maar nog geen 24 uur later zat ik alweer in een auto met twee Duitse meiden richting het zuiden. Het zijn de 21 jarige Franzi en 22 jarige Agnes. Het kan zo snel gaan. Dat backpack sfeertje is zo heerlijk.

Het is leuk om steeds met andere mensen te reizen. De twee Duitse meiden waren echt compleet anders dan de Fransman en de Zwitser die ik ontmoette in Cairns twee maanden geleden. Agnes was duidelijk van de planning. Alles werd gepland. In eerste instantie dacht ik nog een beetje ‘oh damn, why zit ik nu bij deze twee in de auto’ maar ik kon hier ook weer wat mee. Het was niet minder leuk of leuker dan alle weken hiervoor, het was anders. Ik heb mijn Duits weer wat bijgespijkerd en als je uren bij elkaar in de auto zit dan komen de gesprekken vanzelf. Samen naar eerst Hillsborough gereden en daar kwamen op een klein campinkje helemaal in de middle of niks. De receptioniste vertelde ons dat je om 5 uur in de ochtend wilde kangaroos kon zien op het strand. ‘Ja ja, ik zet dus echt niet die wekker op 5 uur om 1,3 Kangaroo te zien ’ dacht ik nog in mijzelf. Ik zei vriendelijk tegen Agnes en Franzi dat ze mij alleen maar wakker hoeven maken als er echt een paar kangaroos op het strand zijn.

Plots werd ik aan mijn been getrokken. Franzi maakte me wakker en zei dat er echt een heleboel kangaroos op het strand waren. En dat waren er zeker. Het waren een paar echte grote kangaroos met hun baby’s. Op Instagram heb ik een filmpje geupload van twee puberende kleine Kangaroos die aan het klieren zijn. Echt fantastisch om te zien. Midden op een strand, in de ochtend en dan spelend wilde kangaroos zijn. Wauw! Omdat het zo vroeg was en ik nog wel even wilde slapen liep ik na een kwartiertje half slapend weer terug naar mn tent. Een beetje kijkend naar het zand liep ik terug en pas een halve meter van te voren dacht ik ‘he, dat lijkt verdomd veel op een… wooooww’. Zonder dat ik het wist liep ik recht op een grote kangaroo af die midden in de bossen tussen de camping en het strand was is. De kangaroo keek me echt recht in de ogen aan. Die beesten zijn echt groot man. Een paar seconden keken de harige vriend en ik elkaar aan en ik kon aflezen dat een halve meter echt dichtbij genoeg was. Ik wil niet zeggen dat ik dikke fietsbenen heb, maar die spieren die ik zag in de benen van de kangaroo hadden de grote waar zelfs Fabian Cancellara jaloers op zou zijn. Wow. Na een vriendelijke knikje liep ik met een redelijke boog om hem heen. Terug naar de tent. Slapen zat er niet meer in.

Na drie dagen (tussendoor Rockhampton + Gladstone nog gezien, maar dat was niet echt bijzonder eerlijk gezegd) zijn we uiteindelijk aanbeland in Agnes Water (een kleine duizend kilometer onder Airlie Beach). Een heel klein dorpje waar het allemaal draait op het surfen. Wat wil een mens nog meer? Na eventjes gezocht te hebben vonden we echte hippie camping midden in de bossen. Er is alleen een kleine wc en de ranger komt elke dag in de ochtend het geld verzamelen. Er heerste een onwijs gerelaxt sfeer. De eindbestemming voor Agnes en Franzi lag nog een stukje lager dan Agnes Water. Daarnaast begreep ik van Casper (de jongen van de boot) dat hij ook in Agnes Water zit en daar werkt op in een hostel. Ik heb geen haast en ik vroeg dus of ik Franzi en Agnes mij daar af konden zetten. Zo gezegd zo gedaan.

Momenteel zit ik in het Southern Cross Backpackers Hostel in Agnes Water. Echt een super leuk hostel wat bestaat uit allemaal kleine huisjes. Er zit een groot stuk land bij en er heerst een relaxte sfeer. Na een paar dagen in het hostel gezeten te hebben besloot ik te solliciteren voor een baantje in het hostel. Je moet dan minimaal twee weken blijven en hebt klusjes zoals schoonmaken, het zwembad onderhouden, tuinieren en op een pendelbusje rijden. Ik ontvang d’r geen geld voor, maar ik kan gratis in het hostel verblijven, ontbijt is elke dag geregeld en drie dagen in de week ook het avondeten. Daarnaast kan ik korting krijgen op verschillende activiteiten. Ik werk maar drie uurtjes per dag de rest van de dag heb ik genoeg tijd om onder andere te surfen! Ik bak d’r niks van, maar het is zo gaaf om te doen. Ik weet niet waar het thuisfront op zat te wachten maar toen ik dit doorgaf kreeg ik reacties als ‘eindelijk’, ‘dat werd ook wel tijd’ en ‘he he! Ga inderdaad eens wat doen’. Oké, de hint is duidelijk en ik ben het ook wel een beetje met ze eens. Het backpacken en rondtrekken is geweldig, maar hier werken is ook heel leuk om te doen.

De staff is een groep van tien backpackers en dat trekt natuurlijk een beetje naar elkaar toe. Een van de stafleden is een chefkok uit Duitsland. Hij kookt dus geregeld voor ons en we kunnen voor inkoopprijs eten. Super toch en wat een luxe. Iedereen heeft z’n eigen taken. Ik ben een beetje de zwembad + tuinmanager. Elke ochtend maak ik het zwembad schoon en daarna loop ik met een bladblazer hier over het terrein iedereen wakker te maken. Al die luie backpackers die een beetje elke dag uitslapen;) Ga eens wat doen zeg!!!

Tot zover m’n blog vanuit Agnes Water!