'Well done Bobby! You're PADI certified now'

Inmiddels mn vijfde blog en ik ben nu aanbeland in Cairns (rechtsboven in Australië) Wat gaat de tijd snel, want ik zit alweer dik drie weken in Australie. Niet om jaloers te maken maar het is hier nu 27 graden en ik schrijf deze blog onder een palmboom, met een grote kop koffie, vier geroosterde broodjes (twee met hagelslag! Dat verkopen ze hier gewoon) en een nectarine. Vanuit het thuisfront krijg ik door dat ik wel goed en gezond moet eten.

Cairns is een leuk stadje. Het heeft een lagoon aan de zee en er heerst hier een relaxte sfeer. Er zijn veel winkeltjes en door het aangename weer is het lekker om hier rond te struinen. Kopje koffie, praatje maken en mensen kijken. Niet verkeerd. Maar wat nog veel mooier was, was het duiken op de bodem van de zee tussen de vissen. Ik moet ondertussen even denken aan het moment toen ik hier aankwam. In Kakadu had ik totaal geen bereik en toen ik terug kwam in de bewoonde wereld (Darwin) had ik minder dan 24 uur voor mn vlucht naar Cairns toe. Op het allerlaatste moment heb ik dus een hostel en een shuttlebus in Cairns kunnen regelen met echt het traagste internet ever. Toen ik savonds aankwam in Cairns (leuk detail: ik had bijna een privé vliegtuig. We zaten maar met 10 man in een vliegtuig) werd ik opgewacht door een ontzettend chagrijnige shuttlebus chauffeur die nors aan mij vroeg ‘Bob? Follow me’ en daarna hard voor mij aanliep. Ik had op de website gelezen dat de normale prijs voor de bus 20 dollar was en als een code had was het maar 10 dollar. Ik zei tegen de chauffeur dat ik de code vergeten was en de man geloofde het. 10 dollar bespaard (sorry, blijf een Nederlander). Ik had de benen nog niet binnenboord op de bus of de deur vloog al dicht en toen ik voor mn hostel kwam was ik nog maar half uit de bus of de deur vloog alweer dicht. Nu was het zaak om binnen te komen in het hostel (wat normaal gesproken niet zo moeilijk moet zijn, maar je voelt hem al aankomen). Ik had het hostel gereserveerd met heel traag internet wat er de hele tijd uit viel, dus ik hoopte maar dat het reserveren gelukt was. Er stond bij dat de receptie savonds gesloten is en als je na 21 uur aankwam er een sleutel in een brievenbus ligt met je naam erop. Nou, niet dus he. Daar sta je dan in een donkere straat voor een dichte deur. En nu? Het was helemaal donker en de straat om mij heen zag er niet echt uitdagend uit om daar te gaan slapen en een ander hostel zoeken is knap ingewikkeld al je eigenlijk geen flauw idee hebt waar je bent. Thank god kwam er na 10 minuten iemand toevallig langs de voordeur en ik vertelde hem mijn verhaal. Hij stelde voor dat ik sowieso wel naar binnen kon komen en dan maar op de bank moest slapen. Slapen op een bank is 10x beter dan op straat. Het (kleine en gezellige) hostel was gevuld met allemaal hippie achtige mensen die mij meteen wel wilde helpen. De een had wel een handdoek en de andere had nog wel brood. Yeah, dit voelt nu al beter dan in Darwin. Ik legde mij er maar bij neer dat het een avondje op de bank werd toen net de eigenaren voorbij kwamen lopen. De eigenaren zijn een ouder stel en eigenlijk is het hostel een onderdeel van hun huis. Ik vertelde de eigenaren het verhaal dat ik geboekt had maar dat er geen sleutel was enzo bla bla bla. De eigenaar keek in de computer maar zag geen reservering. En ja hoor… wat bleek. Ik had de verkeerde data geboekt. Ik had een paar nachten in de week daarop geboekt. Lekker Bob! Goed bezig jongen. Met een heleboel mazzel uiteindelijk toch een kamer gekregen en ik kon in een bed slapen.

De tijd gaat echt snel hier in Cairns. Kakadu is inmiddels alweer een dikke week geleden en vier dagen geleden stapte ik van de boot af na mn duikcursus. Het ongeplande backpacken is nu pas eigenlijk officieel begonnen. Ik heb vanaf nu nog niks vastgelegd, het enige wat ik weet is dat ik richting Melbourne ga reizen. Maar hoe en wanneer weet ik nog niet. Zo’n vooruitzicht is wel lekker, maar als je niet oppast doe je echt de hele dag niks. Haha. De afgelopen drie dagen heb ik weinig gedaan, wat opzich wel lekker was want de afgelopen weken had ik elke dag iets gepland. Ik heb dus alle tijd gehad om Cairns te kunnen verkennen.

Maar waarom was ik in Cairns? Om het duiken in het Great Barrier Reef natuurlijk. Wat was het duiken geweldig. Wat een gave ervaring. Ik had in Nederland de trip gepland, maar wist eigenlijk helemaal niet hoe de dagen eruit zouden gaan zien. Het was dus ook voor mij nog een verrassing. Ik besloot een dag van te voren te kijken wat het allemaal inhield, het bleek dat ik zelf ook nog wat dingen moest doen voordat ik kon beginnen aan de cursus (lekker gepland Bob!). Ik moest een hele lijst invullen over mn gezondheid en als ik ergens (tussen de 40 vragen) een keertje ‘ja' aan moest kruisen dan moest ik langs de dokter voor een officiële gezondheidsverklaring. Met lichtelijke spanning de vragen ingevuld en gelukkig kon ik overal ‘no’ invullen. Oké, volgende stap. Bevestiging, minimaal 48 uur van te voren. Fack, het is morgen al. Ik hoor mn vader denken: ‘nu weet je al vier maanden dat je gaat duiken, waarom moet je altijd alles op het laatste moment doen?’. Met dat nog in mn achterhoofd snel gebeld, niks aan de hand gelukkig. ProDive (duikschool) geeft aan dat ze me elke dag ophalen voor de course en avonds weer afzetten bij mn hostel. Goed geregeld.

Nu moet ik eerlijk toegeven, ik kan me hier redelijk redden met Engels maar dat echte Australische-Engels versta ik echt geen bal van. Het is een beetje Drents. De laatste letter van het eerste woord en de eerste letter van het tweede woord wordt ingeslikt. Ik was dus een beetje huiverig voor de colleges die we kregen in de duikcursus. Wat als ik er niks van versta? Dan kan dat duiken nog knap spannend worden. Gelukkig bleek onze instructeur (Lucy heet ze) uit Londen te komen. Goed verstaanbaar dus. En daarnaast kan je onder water natuurlijk alleen communiceren met
handgebaren. Eitje.

De duikcursus bestond uit twee dagen oefenen in het zwembad en drie dagen duiken in open water. De eerste ochtend was het meteen back-to-school tijd. Een boek, een docent en een theorie… en na twee dagen een final exam over de theorie. Ik kan nu alvast verklappen dat het final exam niks voorstelt. Goed de filmpjes kijken en de theorie heb je zo in de pocket. De praktijk kant was natuurlijk veel leuker. In de eerste twee dagen zit je een ochtend en een middag op de bodem van het zwembad allemaal onderdelen te oefenen. Hoe krijg oa je mask (duikbril) weer schoon onder water, moet je doen als je luchtfles er opeens mee ophoudt en gouden regel nummer 1: houd nooit je adem in! Nooit, never, nooit! Dat is een regel die je al in de eerste minuut leert. Waarom mag dat niet? Als je op vijf meter diepte je longen helemaal vol pompt met geperste lucht en je gaat naar de oppervlakte, dan zet die lucht uit. Wat gebeurt en dan met je longen? Precies. Die zetten ook uit. Foute boel dus. Ze liet ons het effect zien met een ballon onder water. Duidelijk, niet je adem inhouden.

Dan is het na twee dagen zwembad lol tijd voor het echte werk in de zee. Dag drie werden we 6 uur ochtends opgehaald van ons hostel om naar de boot te gaan van ProDive. Haal je geen luxe jachten in je hoofd als je dit leest, maar de boot was groot genoeg voor 35 man, heeft 7 badkamers, een kok die zorgt ontbijt, lunch, avondeten en tussendoor kan je snacken wat je wilt. Onder het motto: duiken maakt hongerig. Ik gebruik deze zin vaker, maar dan daar het moment dat je je in je duikuitrusting hijst en de zee in springt... Koud? Nee, het water was ruim 25 graden. Eng? Nee, ook niet. Bijzonder? Ja, dat is het. Het is een best bijzonder dat je onder wat er gewoon kan ademen en ruim 20 meter om je heen kan kijken naar allemaal vissen en andere bewoners van de bodem van de zee ziet. Ik heb nog twee duiklessen gehad met een instructeur in de open zee en daarna had ik mijn PADI duikcertificaat in de pocket. Lucy reikte mn certificaat uit en zei: ‘Well done Bobby. You're PADY certified now’. Wat is toch met met Bobby? Haha. Of ik nou in Nederland zit of in Australie, het is altijd Bobby (of William dan). Wat is PADI? PADI is een bepaalde manier van leren duiken en als je dat hebt gehaald kan je overal ter wereld zelfstandig duiken. Met zelfstandig bedoel ik met iemand anders die ook een certificaat heeft. Alleen duiken is verboden.

In totaal heb ik 11 keer gedoken in drie dagen tijd. Zelfstandig duiken is zo vet! Elke keer voor de duik krijg je een briefing. Een briefing is een uitleg van waar je bent, wat je zoal kunt zien en het belangrijkste: hoe kom je op de mooiste plekken. Navigeren dus. Navigeren in de auto met Tomtom is een eitje. Maar navigeren met een kompas op 18 meter diepte tussen koraal wat allemaal op elkaar lijkt valt nog niet mee. Eerste keer uiteraard hopeloos verdwaald. Nu is verdwalen onder water niet zo’n ramp. Je gaat gewoon naar de oppervlakte, kijkt waar de boot is, stelt je kompas opnieuw in en onder water ga je weer terug. De tweede en daarop volgende keren ging het al veel beter. Heb onder andere hallo tegen Nemo, een schildpad, een haai en een aal gezegd. Een haai? Ja, een kleinetje van twee meter die (als het goed is) bang is voor mensen. Een dag voor het duiken heb ik nog een GoPro gekocht dus ik heb echt super mooie beelden kunnen maken. Ik hoop dat het uploaden van het beeldmateriaal beetje lukt:) Daarnaast nog een grappig detail. Als je drie dagen op een boot leeft dan raak je gewend aan het deinen van de golven. Wat is dan het effect als je weer op vaste wal staat? Je deint dan nog de hele tijd na. Net of je nuchter dronken bent. Haha. Heel gek. Gelukkig had ProDive daar een medicijn voor… bier. Dus als afsluiten van de ontzettend leuke dagen met bijna alle mensen van de boot (inclusief de instructeurs) op stap geweest in Cairns. Ik ben er nu alleen nog niet achter of alcohol het beste medicijn was voor het deinen op het vaste land.

Zoals ik eerder schreef ik het ongeplande backpacken echt begonnen en ben ik bezig met een klein baantje zoeken. Elke dag uitslapen is even lekker, maar ik wil graag iets gaan doen. Ik heb begrepen dat je soms met duikscholen mee kunt op de boot en in ruil voor schoonmaken, helpen met eten koken etc gratis kunt duiken. win-winnatuurlijk. Ik bespaar dan op hostel kosten, kan gratis duiken en kijk eens naar je werkplek. Midden op het Great Barrier Reef. Dat is mijn doel voor de komende dagen. En lukt dat niet. Geen ramp, dan ga ik waarschijnlijk weer wat afzakken langs de oostkust.

Bedankt voor het lezen van mn blogs! De reacties zijn ontzettend leuk om te lezen.

Groeten Bobby